صلح درونی به معنای آشتی با خود است. آشتی ای از جنس دوست داشتن. انسان تا موفق به دوست داشتن خود نشود، نمیتواند آن طور که شایسته است دوست بدارد. راه عشق بین خالق و مخلوق از دوست داشتن خود می‌گذرد. هر انسانی در طول زندگی خود حتما دچار لغزش ها و اشتباهاتی خواهد شد، این امر اجتناب ناپذیر است چون این در ذات زندگیست، زیرا هر انسانی که در جریان زندگیست کارماها و خطاهایی دارد که برای شناخت و جبران آنها پای در راه زندگی گذاشته. گاهی این اشتباهات باعث ایجاد احساسات منفی در ما می‌شود مانند حس کمبود، پشیمانی، مفید نبودن، رخوت، نا امیدی. وظیفه ماست که درس اتفاقات زندگی را بگیریم و با بخشیدن خودمان از این حالات روحی گذر کنیم و به صلح درونی برسیم.
هر اتفاقی در این دنیا حکمتی دارد و وظیفه ما درک حکمت الهی رویدادهاست. خداوند بسیار مهربان است و غیور نسبت به بندگان. هیچگاه اتفاقات زندگی خود به خود برای ما رخ نمی‌دهند، آگاه شدن به این موضوع می‌تواند در گذر از مراحل دشوار زندگی راه گشا باشد. یادگیری شاهد بودن و درک ورای صورت و توکل بر ذات دانای پروردگار باعث گرفتن درس زندگی، توبه و رسیدن به صلح درونی که نوعی آرامش خاطر قوی و حس رضایت است می‌شود. هر انسانی ابتدا باید در وجود خود به صلح درونی برسد تا آنزمان بتواند با دیگران در صلح و آشتی باشد.
- پگاه امیری
